„BUNT” – BLAKE CROUCH | Intryga zamroczona utopijnym kłamstwem

Genialna kontynuacja fenomenalnego Szumu. Powieść w odczuciu mniej enigmatyczna i mniej zagadkowa niż poprzedni tom, jednocześnie znacznie bardziej mroczna, nieobliczalna, nasączona bezradnością wobec odgórnie narzuconej prawdy. Blake Crouch świetnie porusza się po utopijnej wizji rajskiego miasteczka Wayward Pines, tym samym zmyślnie wkrada się w otchłań brawurowych zdarzeń, odziera bohaterów z zasnutych w ich umysłach kłamstw, niejednokrotnie zaskakuje mocnymi plot twistami, przywołuje lęk i poczucie niepewności. I trzeba przyznać, że robi to idealnie!

Tu ewidentnie nie ma miejsca na delikatność uczuć, nie ma też przestrzeni na zaufanie, wyobraźnia czytelnika jawnie podpowiada, że staje się on właśnie świadkiem naprawdę szalonego scenariusza. Bo przecież przytulone do zalesionych szczytów miasteczko Wayward Pines to miejsce idealne tylko w oczach jego twórcy – to przestrzeń odczuwalnie bardzo hermetyczna, ciasna, oznakowana wizją czających się za ogrodzeniem miasta potworności. Sztuka przetrwania wśród niebezpiecznych aberracji, pełznące po ludzkich przedramionach dreszcze, strach przeszywający duszę – tak silne doznania osaczają tych, co znają prawdę. Niewielu, w tym głównego bohatera, którego odbiorca doskonale zna już z pierwszego tomu. Ethan Burke to były żołnierz i agent specjalny, obecnie nowy szeryf i przepełniona niepokojem postać, która ma za wszelką cenę zatrzymać fasadę ustawionych perfidnie kłamstw. To właśnie w jego kreacji autor zaszywa tak ważne obszary dyskusyjne, jak chociażby ograniczenie wolności, dbałość o przyszłość dziecka, tytułowy bunt przeciwko wymuszonym zachowaniom, próba podjęcia walki z pozornie nietykalną władzą. Gatunkowo natomiast to przede wszystkim thriller z kluczowymi akcentami sci-fi, ale też intrygujące wątki kryminalne oraz szeroka warstwa dramatyczna. A wszystko wieńczy tak niespodziewana, szokująca, wręcz przerażająca scena – to w niej przyczajony zostaje paniczny impuls do przeczytania trzeciej i jak się okazuje, równie emocjonującej części. 

Intryga zamroczona utopijnym kłamstwem, nasiąknięta szaleństwem groźnego człowieka i ułudą tworzoną wokół nie do końca świadomej społeczności – powieść wrażeniowo niezwykle wciągająca, grząska i mocno dynamiczna. Zagęszczony klimat miasteczka Wayward Pines przeszyty zostaje upiornymi dźwiękami. W powietrzu słychać przeraźliwe wrzaski, potworne aberracje, w myślach oswojonych mieszkańców, zasiane zostaje ziarno społecznej niepewności. Tu nie ma komu zaufać, a strach ogłusza poranione czarną wizją nozdrza. Blake Crouch mistrzowsko prowadzi drugi tom nieobliczalnej serii – sprawia tym samym, że Bunt nie tyle angażuje, co uzależnia czytelnika.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Oddechy

Czytaj dalej»

„SEKRETNA KSIĄŻKA FLORY” – PATTI CALLAHAN HENRY | To portret niezłomnego hartu ducha i przepiękna ekspozycja słodko-gorzkich wzruszeń

Fascynująca, piękna i sentymentalna podróż po emocjach ludzkiego przeznaczenia. Zniknięcie pięcioletniej siostry, staje się źródłem tęsknoty kobiecego życia – wieloletnim znakiem zapytania, poruszeniem złamanego serca, boleśnie przypominającą się niewiedzą. Patti Callahan Henry tworzy tę niesamowitą powieść z odczuwalną wrażliwością na okrucieństwo wojennej codzienności, barwnie otula wydarzenia wokół tajemniczej książki i magicznych wspomnień, intryguje, wzrusza i pobudza oczarowaną wyobraźnię.

Przekraczając próg tej słodko-gorzkiej opowieści, czytelnik niepostrzeżenie zakrada się w przejętą otchłań wyraźnie stęsknionego kobiecego serca. Bezduszna rzeczywistość wojny, narzucona trudną sytuacją oraz rodzicielską troską ewakuacja dzieci z niebezpiecznego Londynu na wieś, ucieczka w wymyślony świat baśniowej krainy i ten jeden feralny dzień nad brzegiem rzeki, tworzący prolog fabularnej tajemnicy. Niewyjaśnione zaginięcie młodszej siostry, przeszywająca duszę pustka i tęsknota wijąca się latami, doskwierająca boleść i poczucie winy, wreszcie tytułowa książka, która nieoczekiwanie może okazać się kluczem do pożądanych odpowiedzi. Autorka prowadzi tę historię dwutorowo, scena po scenie przybliżając uchwytny smak nadziei oraz godną podziwu siłę kobiecej wytrwałości, w opisie scenerii przywołuje pierwszy rok wojennej niepewności i pozwalającą siostrom przetrwać aurę magicznego świata ich własnej fantazji, równomiernie towarzyszy dorosłej już Hazel, zachęcając strwożoną bohaterkę do odkrycia największego sekretu dotychczasowego życia, w barwnej kreacji przywołuje także różne definicje słowa miłość. Dla zapatrzonego odbiorcy to niezaprzeczalnie wyjątkowe przeżycie literackie. Historia naznaczona enigmatyczną atmosferą, rozczulająca, finezyjna w treści, z pewnością nieodkładalna.

Wspaniała, czarująca i niezwykle obrazowa, a przy tym mocno intrygująca opowieść o siostrzanej tęsknocie oraz sile ludzkiego przeznaczenia, to niegasnąca nadzieja i miłość głęboko zapisana w pokruszonym sercu. Patti Callahan Henry z dostrzegalną czułością zakrada się w niepewność kobiecej wrażliwości, przywołuje smutne wojenne fotografie, w tym wymuszone brakiem bezpieczeństwa ewakuacje dzieci na angielską wieś, pozwala szukać ukojenia w magicznej kreacji baśniowego świata, za pomocą tajemniczej książki przybliża odbiorcy najważniejsze odpowiedzi. To portret niezłomnego hartu ducha i przepiękna ekspozycja słodko-gorzkich wzruszeń – tak niesamowicie wciągająca, wręcz uzależniająca.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Świat Książki

Czytaj dalej»

„PRZYJDĘ PO CIEBIE NOCĄ” – HEATHER GUDENKAUF | Fenomenalny thriller z makabryczną przeszłością w tle

Intryga nasycona mrokiem niewyjaśnionej zbrodni sprzed lat. Historia szokująca i enigmatyczna, w każdej scenie osnuta wyczuwalnym niepokojem kobiecego serca. Za oknem przenikliwa ciemność, ziąb siarczyście wkradający się do uszu i ten absolutnie przerażony, niemal zamarznięty chłopiec na podwórzu, tworzący ogniwo mrożącej krew w żyłach zagadki. Heather Gudenkauf tworzy thriller nasiąknięty dawną tajemnicą, zmyślnie przetarty śladami tragicznej przeszłości, mocno wciągający, wręcz nieodkładalny.

Ta historia to niewątpliwie świetny materiał na gotowy scenariusz filmowy. Otulona śnieżną aurą sceneria mroźnej i jak się okazuje, bardzo niebezpiecznej nocy, napawająca grozą posiadłość na wiejskim pustkowiu i wreszcie szukająca weny bohaterka, która za pomocą zapisanych słów, przedziera się przez otchłań prawdziwych zbrodni kryminalnych. Czytelnik śledzi wydarzenia za pomocą trzech genialnie splecionych perspektyw. W przeszytą ciemnością akcję bieżącą niespodziewanie wdziera się obecność zlęknionego chłopca, wraz z nim pojawia się poczucie niechcianego strachu, w kobiecych myślach mnożą się pytania, gdzieś nieopodal zaczyna czaić się coś bardzo złego. Równomiernie odbiorca staje się obserwatorem brutalnych morderstw sprzed wielu lat, podgląda także ukryte przed światem kadry ludzkiej bezduszności, gdzieś wyobraźnia nieprzerwanie próbuje połączyć elementy nieobliczanej układanki. Autorka prowadzi intrygę w sposób zauważalnie przemyślany, świadomie stopniuje napięcie i podsuwa możliwe scenariusze, do końca każe jednak błądzić pod całunem nałożonych celowo wątpliwości. I chociaż niektóre strzępy fabularne można tu zawiązać szybciej, finał ociera się o pożądane zaskoczenie.

Fenomenalny thriller z makabryczną przeszłością w tle. W śnieżnej scenerii ogłuszonej ciszą mroźnej nocy, w pozbawionych prądu korytarzach domu na odludziu, w szczelinach pisarskiego strachu, zaczyna dziać się coś niepokojącego. Zagubiony i wyraźnie przelękniony chłopiec, gęsta aura kobiecego przerażenia, ciągnący się fetor niewyjaśnionych nigdy zbrodni i wreszcie bezradność zasnuta w ciemności piwnicznego mroku – ta historia wciąga w swe tragiczne szpony, intryguje złowieszczą tajemnicą i zachęca do tworzenia niebezpiecznych scenariuszy, okazuje się ekscytująca i nieobliczalna.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Mova

Czytaj dalej»

„W KSIĘŻYCOWYM LESIE” – MICHIKO AOYAMA | Ogrzewająca myśli, tak bardzo uniwersalna, wartościowa i fascynująca

Już przechadzając się nieśpiesznie przez inspirującą przestrzeń w nietuzinkowym zbiorze Wszystko, czego szukasz, znajdziesz w bibliotece, Michiko Aoyama potwierdziła, jak bardzo naturalnie i prawdziwie, a przy tym motywująco, potrafi poruszać się po naruszonej wyobraźni czytelnika. W księżycowym lesie to równie refleksyjna kompozycja ludzkich przeżyć – kreacji zanurzonych głęboko w doskwierających wątpliwościach, fabularnie połączonych głosem niezwykłego podcastu.

Każda z krótkich opowieści to wgląd do ludzkiego życiorysu, każda poniekąd staje się portretem zagubienia – znakiem zapytania, chwilą bezradności. Autorka przemieszcza się przez codzienności kilku osób, wyraźnie akcentując ich wewnętrzne dylematy, za pomocą kojącego głosu podcastera, pomaga im zajrzeć w lustro życiowych możliwości, przywołuje wagę i znaczenie słowa hojność, podpowiada też drogę do właściwego rozwiązania. Fascynujący się księżycem Taketori Okina scala te historie w jedną refleksyjną całość – przywołując niejako postać Starca, Zbieracza Bambusa, tworzy piękny, wręcz niezapomniany podcast, nieświadomie okazując się natchnieniem i znamiennym bodźcem do działania, pozwalając otworzyć się na nowe, inspirując do spojrzenia w stronę zmiany. Była pielęgniarka opiekująca się białą kotką Luną, kurier z wizją artystycznego życia komika, ojciec nie mogący pogodzić się z dorosłością własnej córki, uczennica marząca o niezależności i wreszcie mężatka absolutnie zanurzona w pracy – każda z napotkanych twarzy może okazać się odzwierciedleniem myśli czytelnika, każda przemyca ważne i pokrzepiające treści, każda staje się impulsem do docenienia bliskości drugiego człowieka.

Ogrzewająca myśli, tak bardzo uniwersalna, wartościowa i fascynująca aranżacja fabularna! Życiowe kreacje na zakręcie codzienności, twarze dostrzegalnie pogubione, przecięte szumem doskwierających wątpliwości, i ten jeden nieprzeciętny podcast, którego łagodność oraz refleksyjna treść, okazują się piękną i nieśpieszną inspiracją. W księżycowym lesie to nie tylko celebracja mocy nowiu księżyca oraz ważne przywołanie definicji hojności, to przede wszystkim zachęta do przychylnego spojrzenia w lustro własnych przeżyć i docenienia siebie, to bodziec do dostrzeżenia bliskich osób i niesamowita motywacja do działania.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Relacja

Czytaj dalej»

„WNUCZKA FABERGÉ. KOBIETY ROMANOWÓW” – MONIKA RASPEN | Niesamowicie dramatyczna podróż do czasów upadku wielkiej Rosji

Niesamowicie wciągająca powieść. Wnuczka Fabergé. Kobiety Romanowów to mocno ekscytujący powrót do carskich konwenansów, do czasów zamierzonej podstępności oraz zagadkowych intryg, historia piękna, tajemnicza i uderzająca skalą wewnętrznego strachu. Monika Raspen wiarygodnie wkrada się w otchłań kobiecego niepokoju, akcentuje tym samym dramatyczne chwile i niepewność szeptem wdzierającą się do wylęknionych serc, ze śmiałością ukazuje przenikliwą walkę o wielkie uczucia.

Zmieniająca się sceneria i barwna gama mijanych fabularnie twarzy z pewnością domagają się większego skupienia, jednocześnie sprawiają, iż ta wyjątkowa kreacja fabularna, z fascynacją wdziera się w naruszoną wyobraźnię czytelnika. Autorka wraca historycznie do czasów upadku Imperium Rosyjskiego, wiarygodnie przywołując ówczesne dylematy polityczne i społeczne, z czułością zakrada się także do kobiecych serc, z przejęciem obrazując uczuciowe zgrzyty i niesprawiedliwości, utrwalając boleść duszy, zdrady, hańby i skrywane zmyślnie kłamstwa, nie zapominając przy tym o determinacji oraz sile najpiękniejszych uczuć. Każda z bohaterek mierzy się z zawiłością narzuconej życiem roli, każda dźwiga bagaż statusowych oczekiwań, każda skrywa smutek i zwątpienie własnych myśli, każda wrażeniowo staje się postacią żywą, wylęknioną, przepełnioną niepokojem. Strach miesza się ze wstydem, każąc brnąć w podstępne zaułki nieszczerości. To właśnie ta brutalność czasów zdaje się zalążkiem fabularnej tajemnicy, okazuje się prologiem efektownej, pasjonującej i niezapomnianej historii.

Zachwycająca, charakterna i niesamowicie dramatyczna podróż do czasów upadku wielkiej Rosji. Powieść naznaczona intrygami i goryczą niesprawiedliwości, przesiąknięta niedolą ówczesnej kobiecości, piękna, tajemnicza i charyzmatyczna. Monika Raspen z wdziękiem i wyraźnie zamierzoną dokładnością wkrada się w szczeliny wrażliwości swoich bohaterek, wiarygodnie portretuje ich słabości, niepokoje oraz narzucone wychowaniem destrukcyjne poczucie zawstydzenia, z fascynacją walczy o inspirującą siłę ich determinacji, gdzieś ukradkiem zachęca do szczerości doznań. To niesamowity wstęp do porywającej sagi historycznej.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Replika

Czytaj dalej»

„JESZCZE SIĘ KIEDYŚ SPOTKAMY” – MAGDALENA WITKIEWICZ | Wzruszająca podróż po emocjach przesiąkniętej bolesną tęsknotą wrażliwości

To niewątpliwie jedna z tych powieści, które dogłębnie zapisują się w rozczulonym sercu czytelnika. Pięknie napisana, dotykająca czułych strun wojennej przeszłości, tak bardzo prawdopodobna, ważna, do ostatnich zdań wypełniona ludzkimi emocjami. Magdalena Witkiewicz z wyczuwalnym wzruszeniem wkrada się w znamienne szczeliny rodzinnych wspomnień, inspirując się przywołaną historią własnego dziadka, zaprasza na wyjątkową, niezapomnianą i jakże poruszającą podróż literacką.

Dwie różne kobiece wrażliwości i dwie odległe ramy czasowe, a jednak obie kreacje sumiennie i przy tym ofiarnie tkwią w upartości własnych uczuć. Dwutorowo prowadzona akcja pozwala odbiorcy zauważyć wymowne podobieństwa między rozdzierającą serce młodością babci oraz targaną tożsamymi emocjami bieżącą historią miłosną wnuczki, zachęca też do snucia życiowych i jakże refleksyjnych myśli. Przyjaźń pozbawiona politycznych granic, wojna brutalnie wdzierająca się do grudziądzkiej codzienności, niechciane rozstania, rozpisany w listach i jakże przenikliwy ból tęsknoty, rozpacz i bezradność wyniesione pustką i niewiedzą, nadzieja wygaszona w cierpliwie czekających oczach i dwie okryte wzorem niezapominajek filiżanki, spowite kurzem wzajemnej obietnicy. Miłość ewidentnie nie ma tu subtelnego oblicza, gdzieś w głębi kobiecego serca domaga się szczęśliwego zakończenia, każe sumiennie patrzeć w okno zamierzonych wspólnie planów, otulona zostaje jednak smutkiem i świadomie zaakcentowaną niepewnością, utrwala nieprzewidywalny portret ludzkiego losu, wraz z upływem czasu zachęca do spojrzenia w lustro własnych myśli, do dostrzeżenia dobra wokół siebie, wreszcie do zadbania o tak ważną obecność drugiego człowieka.

Piękna, refleksyjna i niepowtarzalna, tak bardzo wzruszająca podróż po emocjach przesiąkniętej bolesną tęsknotą wrażliwości. Budując fabułę wokół przejmującej historii własnego dziadka, Magdalena Witkiewicz z czułością zakrada się w zaułki rodzinnej fotografii, jednocześnie wiarygodnie i przy tym obrazowo odtwarza dawną grudziądzką rzeczywistość, utrwala znamienne przyjacielskie gesty oraz miłość ukradkiem wdzierającą się do nieświadomych jeszcze serc, przywołuje okrucieństwo i niesprawiedliwość narzuconej wojny, urealnia brutalny smak rozłąki i przygniatający ból niewiedzy, akcentuje powtarzalność ludzkich uczuć, zachęca do dbałości o otaczające dobro, zmyślnie podkreśla uniwersalny charakter nadziei.

_____ 

Współpraca reklamowa z Magdaleną Witkiewicz

Czytaj dalej»

„OSIECKA. RODZI SIĘ PTAK” – KAROLINA FELBERG | To niezaprzeczalnie biografia kompleksowa, intensywna, szczera…

To biografia absolutnie przenikliwa, szczera, interesująca. Pisząc w zgodzie z przytoczonymi na okładce słowami Magdy Umer, to prawdopodobnie najważniejsza książka o Agnieszce. Ponad sześćset stron detalicznie rozpisanej treści, a przecież to dopiero pierwsza część, nieprzypadkowo w nawiązaniu do rodzącego się ptaka. Karolina Felberg z niezwykłą precyzją wkrada się w pasjonującą rzeczywistość swojej bohaterki, pozwala jej kierować tą różnorodną podróżą, zmyślnie akcentuje wybrane atrybuty i przywary.

Już gołym okiem można dostrzec, jak olbrzymią pracę wykonała Karolina Felberg, tworząc tak wymowny, dokładny i prawdziwy, wizualnie mocno drobiazgowy portret życia niesamowitej Agnieszki Osieckiej. Polska poetka, reżyserka teatralna, pisarka i autorka tekstów utworów muzycznych przedstawiona zostaje jako dziewczyna zmuszona do zbyt pochopnej dorosłości, przeszyta narcystyczną twarzą ojca, szalenie wrażliwa, dotknięta zamierzenie wyczuwalną traumą, rozdarta przez okrutne szkice wojennego dnia, ścierająca się z niełatwymi decyzjami i uwierającą bezsilnością wobec narzucanych sobie górnolotnych celów, przeszyta paraliżującym lękiem przed złą wolą drugiego człowieka. Dla czytelnika to niezaprzeczalnie przeżycie wyjątkowe – domagające się skupienia, wymagające czasu, wrażeniowo wnikliwe, szczegółowe i dogłębne. To treść rzetelna, oparta na zapiskach nastoletniego pamiętnika oraz sześciu tomach przejmujących dzienników, wzmocniona wiedzą o rodzinnych zawiłościach, zaskakująca.

To niezaprzeczalnie biografia kompleksowa, intensywna, szczera, zdumiewająca siłą kobiecej wrażliwości. Karolina Felberg niezwykle drobiazgowo, jednocześnie z czułością, wkrada się do inspirującego i jakże barwnego życiorysu Agnieszki Osieckiej. Osadzając przenikliwą treść na stronach dzienników i zapisków samej poetki, zmyślnie eksponuje uwierające atrybuty, przemyca niełatwe w ujarzmieniu lęki i paranoiczny niemal strach przed zaufaniem, przywołuje gorzkie sceny młodych lat, uwidacznia swoiste niedopasowanie oraz przeciwności w sformułowaniu definicji własnej przynależności – za pomocą faktów, zachowań i emocji utrwalonych w słowach, kadruje szalenie wyrazistą, dogłębną i fascynującą fotografię.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Znak Literanova

Czytaj dalej»

„OCZY MONY” – THOMAS SCHLESSER | Uniwersalna w sekwencji utrwalonych wzruszeń

To niezaprzeczanie jedna z tych podróży literackich, które domagają się wrażliwego czytelnika, czasowo także wymagają znacznie więcej niż jeden krótki wieczór, oczekują poświęcenia, czułości, przestrzeni na kontemplację wyjątkowych dzieł i refleksyjne przemyślenia. Thomas Schlesser z wyczuwalną delikatnością zakrada się w codzienność nasiąkniętą rodzinnym niepokojem, drobiazgowo eksploruje fascynację sztuką, inspiruje wiedzą oraz dojrzałością młodej bohaterki, pozwala dostrzec niewidzialne piękno.

To niepewność determinuje nieoczywisty kształt tej rozczulającej opowieści. Jedna godzina wypełniona czernią, naznaczona ciemnością, brutalnie pozbawiona innych barw, osaczona strachem absolutnym. Oczy dziesięcioletniej Mony zgasły w jednej chwili, tak bardzo niespodziewanie, panicznie zdumiewając bliskich, przemycając troskę, przerażając wizją całkowitej utraty wzroku. Paraliżująca myśl staje się prologiem do niezwykle wartościowych muzealnych spotkań – zamiast regularnych rozmów z psychologiem, dziadek dziewczynki decyduje się nasycić jej duszę tym, co w dziełach sztuki ważne i najbardziej wzruszające. Każda lekcja to nieprzypadkowe płótno, rzeźba, tudzież instalacja – każda z tych kreacji staje się przeżyciem wyjątkowym, nieśpiesznym, detalicznym. Każda okazuje się mocno drobiazgową i jednocześnie refleksyjną podróżą do rzeczywistości twórcy, nieoczywistą miarą artystycznej wrażliwości, pomaga także afirmować piękno, zachęca do ścierania się z lękami dnia, pozwala dojrzeć różne barwy czerni, urzeka wiedzą dziadka i dziewczęcą dojrzałością, staje się niezwykłym doświadczeniem. To powieść finezyjnie napisana, wielka, dobitna i ekscytująca, może nawet zjawiskowa.

Fascynująca proza. Unikalna, nieprzeciętna, wybitna, jednocześnie uniwersalna w sekwencji utrwalonych wzruszeń. Thomas Schlesser z niebywałą czułością dotyka paraliżującej wizji, jaką stanowi możliwa utrata wzroku dziesięcioletniej dziewczynki. To, co rodziców napawa przerażeniem absolutnym, w perspektywie dziadka okazuje się zadaniem życia – to właśnie on, za pomocą wyselekcjonowanych dzieł i wymownie snutych muzealnych rozmów, uwodzi czytelnika pięknem, epatuje wiedzą oraz refleksyjną głębią, pozwala spojrzeć na dojrzałość dziecięcej wrażliwości. Oczy Mony to nie tylko afirmacja sztuki, to przede wszystkim zachęta do dbania o najważniejsze więzi, do akceptacji siebie, do nieoczywistego ubarwienia czerni.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Literackim

Czytaj dalej»