„ZEMSTA” – DARIA KASZUBOWSKA | Nadzwyczaj dramatyczna, wzruszająca i nieodgadniona…

Niezwykle przejmująca powieść. Naznaczona goryczą pożegnania i boleśnie wrzynającą się tęsknotą za utraconym tatą, przetarta usilną potrzebą zemsty. Daria Kaszubowska ponownie przenosi wzrok do minionych strużyn czasu, przegląda wielobarwność kaszubskich charakterów, burzy namiętności i scala niespokojne dusze. Zemsta to świetnie sportretowana kontynuacja Sagi Kaszubskiej – piękna i poruszająca, ale też pełna intrygujących w swym przebiegu zdarzeń.

Tu miłość wystawiona zostaje na emocjonalną próbę – wielokrotnie ociera się o nieprzychylność i budzi wewnętrzne posępności, rozpacza fetorem bezsilności, upada z rezygnacji, poddaje się najgorszym aktom, nie widzi już nadziei. Innym razem dociera w odpowiednim czasie, bawi się szczerością zmysłów, pozwala na intymność subtelnie nakreślonych scen. Impulsywne gesty, rodzinne kłótnie, zmiany w zapisie testamentu – ten scenariusz zdaje się być nasączony międzyludzką cierpkością, zaciekle wdziera się w wyobraźnię, przywołując konieczność bacznej obserwacji. Bo przecież pada tu mocny akcent na dokonaną zbrodnię – na zagadkową intrygę, na intencjonalnie zadaną śmierć, na niewiadomą, która wyraźnie domaga się odpowiedzi. Czytelnik detalicznie przegląda napotkane twarze, uważnie słucha narratora, chce wyłapać podejrzenia i możliwe sposobności. Najbardziej jednak skupia się na dramacie najtrudniejszej chwili – na żałobie i poruszającej bezradności, na optycznie przygaszonych minach. Tym samym podgląda starodawne obyczaje, oswaja się z uprzedzeniami, podziwia rekonstrukcję językową. Tu nieustannie trwają waleczne nastroje oraz chęć wydarcia się niemieckim szponom, wyczuwa się zatem powstańcze aspiracje i rozterki niejednego serca. Wszystko w oparach zakończonej niedawno wojny, w scenerii polskiej niepodległości, w skruszonym obrazie kaszubskiego dnia.

Nadzwyczaj dramatyczna, wzruszająca i nieodgadniona – naznaczona nie tylko bezwzględnością życia, ale także niezłomnością powstańczych pragnień i szczerą namiętnością wyraźnie stęsknionych uczuć. Daria Kaszubowska ponownie wkrada się w spectrum kaszubskiej historii, odtwarza powojenne zgrzyty, przybliża obrzędy i tradycje ówczesnej codzienności, dostrzega rozdrażnione charaktery i definiuje obsesyjne instynkty zemsty. Najbardziej skupia się jednak na ludzkiej wrażliwości – na bolesnym pożegnaniu, na rozdzierającym poczuciu straty i rozgoryczeniu, to właśnie w żałobie zaczepia rodzinne waśnie i nieporozumienia, tam też osadza tajemniczą intrygę kryminalną.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Flow

Czytaj dalej»

„SZÓSTE DZIECKO” – J.D. BARKER | Szalenie intrygujące zakończenie nieobliczalnej serii!

Tu nie ma miejsca na przewidywalność. Każda scena i każdy ledwie napoczęty gest okazują się zamierzoną intencją autora – świadomie założoną pułapką, która wizualnie szaleje w mroku pochłoniętej wyobraźni. Szóste dziecko napawa wielokrotnym zaskoczeniem, staje się nośnikiem doznań kryminalnych i eskalacją możliwości fabularnych – to świetne zwieńczenie cyklu #4MK, mocno charakterne i zdumiewające, nawet jeżeli wrażeniowo mocno przesiąknięte ilością surrealnych zdarzeń.

Przestrzeń tej części wypełniona zostaje dokuczliwą niepewnością. J.D. Barker intencjonalnie drażni się bowiem z umysłem czytelnika, nieustannie podsuwa nowe tropy, manewruje myślami i ogranicza zaufanie, ewidentnie chce wprowadzić zamęt, podrzucić wątpliwości i zgubić właściwe podejrzenia. Tu każdy może okazać się niebezpieczny, nawet najważniejsza postać przybiera zagadkową twarz – uruchamia czujność i burzy dotychczasowe scenariusze, każe ponownie przeglądać w głowie zapamiętane epizody. Intryga niezaprzeczalnie domaga się skupienia, wymaga też dystansu, przywołując temperament fikcji literackiej – autor kilkukrotnie balansuje na granicy prawdopodobieństwa, wprowadza też szerokie spectrum bohaterów, agresywnie gra z wiarygodnością. Można ten zabieg zdefiniować jako niepotrzebny chaos, można też doszczętnie wpaść w jego uzależniające sidła, szczególnie w przywoływane regularnie strony rzeczowego pamiętnika. Naznaczone wciągającą narracją pierwszoosobową, tajemnicze i niepokojące, kształtujące niedopowiedziany dotychczas portret ludzkiego zła. Retrospekcje pozwalają też na potrzebne chwile wytchnienia – akcja bieżąca mknie tu zaczepnie i mocno impulsywnie, uporczywie kwestionując zachowane odczucia.

J.D. Barker mistrzowsko usypia czujność. Odważnie wdziera się w kolejne strony zbrodni, przegryza ludzkie charaktery, ofensywnie zwodzi wiarygodność i ponownie konfrontuje się ze słowami enigmatycznej przeszłości. Czytelnik porusza się tu po niewiarygodnie grząskim gruncie – niejednokrotnie zdaje się skonfundowany przewrotnością wywołanych wyobrażeń, z pewnością napełnia się niepewnością. Szóste dziecko to walka obsesyjnych skłonności, to także szalenie intrygujące zakończenie nieobliczalnej serii – dynamiczne i mocno przenikliwe, frapujące i drażliwe, z pewnością szokujące i nieprzewidywalne.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czarna Owca

Czytaj dalej»

„OPOWIEŚĆ BŁĘKITNEGO JEZIORA” – DOROTA GĄSIOROWSKA | Niezwykle kameralna, rozgrzewająca i sentymentalna!

Niezapominana historia – absolutnie piękna, nastrojowa, zachwycająca. Dorota Gąsiorowska plastycznie nakreśla kompletność swoich przesłań, docenia naturalne wzorce, utrwala dawne obyczaje, podziwia świat przyrody i subtelnie bawi się magiczną realnością. Tu nie ma miejsca na przypadkowość, jednocześnie wszystko zdaje się być niecodzienne, unikalne, wartościowe. Opowieść błękitnego jeziora przyjmuje formę wyjątkowej gawędy – poruszającej i słodkiej zarazem, romantycznej i sentymentalnej, z pewnością mocno zajmującej i niepowtarzalnej.

A wszystko w zarysie rozczulającej narracji pierwszoosobowej – wypowiedzi nasączonej wyraźną nostalgią, niewątpliwie wzruszającej i nieco bajronicznej, świadomie odartej z wiary w świąteczną magię. Sonia idealnie sprawdza się w przydzielonej roli – w słowach dziennikarki spisującej historię legendy o rodzinnej manufakturze czekolady. Tym samym przedziera się przez dokuczliwe troski i niełatwe doświadczenia, dotyka duszonych latami traum i wspiera potrzebną bliskością, nieoczekiwanie staje się częścią małej społeczności. Gdzieś ukradkiem przeciera kurz z nieprzyjemnie upominających się wspomnień, otwiera też drzwi do przestrzeni własnego serca, nieśmiało zaczyna obdarzać się fragmentami nadziei. Wsłuchując się w opowieść dwóch cudownych gawędziarzy, pozwala wyobraźni na porywające skojarzenia i urzekające fotografie, nieustannie przepełnia się szeptem błękitnego jeziora. To powieść ekscytująca, enigmatyczna, domagająca się nie tylko szczerości wrażliwego serca, ale też śmiałości w wizualizacji dawnej przepowiedni – fabularnie osadzonej w minionej przeszłości, w życiorysie wędrowca Marcina, w dobrodziejstwach miedzianowłosej panny, w zapomnianej legendzie o mitycznej Maranie. Tu jedna krótka chwila okazuje się znamienną podpowiedzią – drogowskazem uczuć, pozwalającym ułożyć emocje i pokrzepić duszę, zagrzać także miejsce we właściwym sercu. Aura świąt wkrada się tu dyskretnie, pojawia się dopiero z czasem, otulając rozrzewnione myśli i pocieszając odczuwalnie struchlałe serca.

Powieść z duszą – przepełniona odurzającą serdecznością, nostalgiczna i poruszająca, jednocześnie zagadkowa, intrygująca i nieoczywista, z pewnością rodzinna i pokrzepiająca. Dorota Gąsiorowska otwiera drzwi do nastrojowej legendy – każde zdanie napełnia baśniową atmosferą, wypełnia słodkimi pralinami i aromatyczną gorącą czekoladą. To historia niesiona magią błękitnego jeziora – niezwykle kameralna, rozgrzewająca i sentymentalna. Tu można zanurzyć się w słowach dwóch wybornych gawędziarzy, tu można usłyszeć szepty fascynującej przepowiedni – jestem absolutnie oczarowana!

_____

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Znak

Czytaj dalej»

„TOM LAKE” – ANN PATCHETT | Proza zagnieżdżona w odmętach refleksyjnej codzienności.

Opowieść pełna dyskretnych wzruszeń. Nadzwyczaj subtelna w fabularnej treści, odczuwalnie nieśpieszna i sentymentalna, swobodnie wypełniająca otchłań zauroczonego serca. Ann Patchett plastycznie porusza się po korytarzach wyobraźni, pozwala dostrzec niezauważalne i złapać nieuchwytne – ewidentnie buduje materiał do egzystencjalnych przemyśleń. Tom Lake okazuje się historią nieprzeciętną, choć utkaną nicią przeciętnego dnia – piękną, sensoryczną i niepowtarzalną.

Tu nikt się nie śpieszy, a jednak każdy zdaje się być zagłębiony w czeluściach eterycznych wspomnień. Młodość Lary Nelson staje się tu ważnym atrybutem – nośnikiem dawnych marzeń i pasjonujących scen z aktorskiego życia, chwil zauważalnie romantycznych i porywających, w biegu dorosłości znamiennych, potrzebnych i niezapomnianych. To narracja nasycona doświadczoną kobiecością i matczynym wdziękiem, otulona niewinnością, jednocześnie śmiałością odważnej eksploracji dnia, niepodważalnie sugestywna, nieprzerwanie zachęcająca do wewnętrznych monologów. Czytelnik to nie jedyny adresat tej niesamowitej opowieści – pierwszymi odbiorcami okazują się zasłuchane córki. Trzy kobiety wśród czereśniowych drzew – każda inna, każda naznaczona osobliwością własnej wrażliwości, każda wyróżniona swoistymi pragnieniami oraz chęcią lustrowania własnej tożsamości, każda zachłannie wkradająca się w kadry przywoływanych fotografii. Zachwyt to prawdopodobnie odpowiednie słowo – zarówno w geście literackiej staranności, w dobranych epitetach i finezyjnych treściach, jak również w zarysie emocjonalnej rzetelności, w burzliwości dokuczliwych uczuć i w nostalgicznych mgnieniach, wreszcie w kruchości ludzkiego życiorysu. To manufaktura drobnych przeżyć, ale też pamiętnik zapisów serca – to różne smaki miłości, to pierwsze zakochania i małżeńskie doświadczenia, to także miłość matki do dziecka.

Proza zagnieżdżona w odmętach refleksyjnej codzienności. Historia wyśmienita, wręcz fascynująca, osadzona w cieniu rodzinnego sadu, opowiedziana głosem dojrzałej kobiecości – niezwykle sentymentalna i uderzająca łagodnością przywołanych zdarzeń, sensualna i mocno sugestywna. Tom Lake to ekspozycja wielobarwnych spojrzeń miłości, to namiętność młodego życia i ulotność mijanego dnia, to także unikalna zachęta do kształtowania odpowiednich priorytetów. Ann Patchett zachwyca niezwyczajnością zwyczajnych słów, narusza delikatność duszy, dotyka czułych myśli. Szeptem pozwala dostrzec przenikliwość znaczeń, dobrać potrzebne definicje, może nawet odnaleźć siebie.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Znak

Czytaj dalej»

„GŁOŚNIEJ” – ANNA GÓRNA | Tu zaufanie może okazać się zgubną słabością.

Kompleksowa zagadka kryminalna. Dobrze zintegrowana i świetnie rozpisana, konsekwentnie zdradzająca nowe elementy układanki. Anna Górna odbiega tym razem od wielostronicowych intryg, stawia na żwawe tempo i szerokie spectrum możliwych scenariuszy, przenosi też wyobraźnię do włoskiej Florencji, nieoczekiwanie tworząc z niej miejsce dla fabularnej zbrodni. Powieść Głośniej uruchamia czujność i każe z dystansem obserwować przywołane twarze, z pewnością zaskakuje i nie daje się łatwo odłożyć.

Ta przestrzeń wypełniona zostaje duszną niepewnością – ekscytująca trasa koncertowa, szaleństwo muzycznych żarliwości i wreszcie martwy basista znaleziony w pokoju hotelowym. Tak zainaugurowana zostaje sprawa pełna morderczych spekulacji – intensywna w treści zdarzeń, przenikliwa i niepokojąca. Autorka robi tu coś genialnego – oddaje głos bohaterce, której myśli sukcesywnie wprowadzają nowe podejrzenia. Zastosowana narracja okazuje się niezwykle osobista, wnikliwa i mocno nurtująca, pozwala zajrzeć znacznie głębiej, niejednokrotnie porusza się także po obrazach przeszłości, wdziera się w sekrety intymności, odtwarza kluczowe epizody, wydobywa fakty z otchłani świadomego zapomnienia. Abby Russel to kreacja nieprzypadkowa – asystentka zmarłego rockmana i jednocześnie ekspertka ds. social mediów, kobieta nasączona nieczystym życiorysem, otwarcie lawirująca między skrzętnie obranymi kłamstwami. Dla odbiorcy okazuje się postacią nieprzeciętną i z pewnością frapującą – właściwie nie wiadomo, czy można jej w pełni zaufać, to przecież jej sugestywne wypowiedzi, tworzą fascynującą ścieżkę fabularną. Emocje wyczuwa się tu nieustannie – huczne koncerty, najciemniejsze oblicza gwiazd, dokuczliwe śledztwo, mocno zawiesista atmosfera, otwierający się wachlarz egzystencjalnych niejasności, a także splot upominających się zawiłości sprzed lat. Tu naprawdę trzeba zachować ostrożność.

Szalenie absorbująca i mocno tajemnicza, zagęszczająca się dosłownie z każdą przenikliwą stroną. Anna Górna dynamicznie wdziera się w najciemniejsze zagłębienia sławy, przeciera brudy, romanse i uzależnienia, zmyślnie wyciąga skazy boleśnie wrzynającej się przeszłości. Intryga kryminalna okazuje się tu kroniką ludzkiego wyniszczenia, to kłamstwa zaszyte w przybieranych maskach i celowo dobieranych słowach, to euforia muzycznych doznań i wyróżniające się rockowe brzmienia, to zacienione twarze i mroczne charaktery, to także skondensowana śledztwem florencka sceneria. Tu zaufanie może okazać się zgubną słabością.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czwarta Strona

Czytaj dalej»

„BLACK DROP” – ADA TULIŃSKA | Romans naznaczony ciemnością nieśmiertelnego charakteru.

Powieść przesycona wewnętrznymi żądzami. Stonowana w treści zdarzeń, esencjonalna, momentami też przewidywalna, a jednak zagadkowa i z pewnością barwnie wypełniająca korytarze wyobraźni. Black Drop uzależnia nutą emocjonalnej niepewności, domaga się też cierpliwości, z pewnością pobudza zmysły i przywołuje oczywiste skojarzenia, nieuchronnie staje się pożywką dla dorosłego czytelnika. Ada Tulińska ponownie tworzy mroczną duszę, aby w jej pragnieniach zanurzyć nutę gorącej namiętności.

Fabularnie nie ma tu miejsca na nieobliczalne zwroty akcji, autorka zauważalnie skupia się na stopniowym odkrywaniu nieludzkich skłonności Victora, wkrada się w zniewolone żarliwością przemyślenia, żongluje jego apetytem, wielokrotnie wystawia na uczuciową próbę. Wszystko w oparach naprzemiennej narracji pierwszoosobowej – zatopionej w nieśmiertelności istniejącego dwieście lat wampira, równolegle zanurzonej w umyśle młodej kobiecości. Judith to kreacja wrażeniowo niewyróżniająca się, skromna dusza w ścianach prestiżowej uczelni, nieco rozmarzona i mocno romantyczna, z pewnością przyciągająca nieprzyjemne epizody. To właśnie pewna kłopotliwa sytuacja okazuje się zalążkiem pasjonującej znajomości – nasączonej chwiejnością obu charakterów, z pewnością empirycznej i alarmującej, ale też wyzwalającej nieznajome instynkty, mrocznej, pikantnej i niegrzecznej. Tu pożądanie wzrasta z każdą odwiedzaną stroną, zdaje się być jednoznaczne i porywające, a jednak regularnie narzuca wycofanie, budzi wątpliwości, staje się kością wewnętrznej niezgody. Bo przecież on z trudem utrzymuje się w ryzach życiodajnego łaknienia, ona z przerażeniem wkrada się w przestrzeń jego nadrealności. I chociaż akcja nie mknie tu możę jak szalona, zdaje się wręcz wizualnie stonowana, w ostatnich aktach zjawiskowo poszerza pole czytelniczej ekscytacji.

Mroczny, tajemniczy, odurzający – romans naznaczony ciemnością nieśmiertelnego charakteru. Black Drop to historia przeszyta gotyckim klimatem motywu dark akademia, upojona żarliwością i nienasyceniem nieznajomego wampira. Ada Tulińska tworzy powieść częściowo przygniecioną w emocjonalnej głębi, fabularnie wyciszoną i zauważalnie naznaczoną impulsem przewidywalności, jednocześnie każe dyskretnie przedzierać się przez otchłań obsesyjnie spisanego głodu, pozwala doświadczać łapczywych skłonności i grzesznie naruszać spojrzenia rozbudzonej wyobraźni. Tu ogień przychodzi z czasem, pochłaniając zapatrzone zmysły.

_____

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Niegrzeczne Książki

Czytaj dalej»

„TYLKO ONA ZOSTAŁA” – RILEY SAGER | Riley Sager ponownie uzależnia przenikliwą grozą.

Mroczny, zawiesisty, alarmujący – thriller osadzony w najciemniejszych zaułkach ludzkiej duszy. Wizualnie zaczepiony nad mrożącą krew w żyłach przepaścią, zanurzony w enigmatycznych korytarzach, naruszony osobliwością zaangażowanych twarzy, sporządzony natomiast zarysem obezwładniającej tajemnicy. Tylko ona została to kolejna niezawodna propozycja w repertuarze Riley’a Sagera – przerażająco mocna, hermetyczna, posępna i nieprzewidywalna.

Tu od początku trzeba zachować ostrożność. Dom z właścicielką owianą dawną makabryczną rymowanką – postawiony na grząskim fragmencie wysokiego urwiska, nasączony niejasnością zdarzeń i krzywymi wspomnieniami wieloletnich mieszkańców. Każdy zdaje się tu kroczyć śladami wyrobionej zmyślnie niepamięci, każdy trzyma wodze przeszywającej sprawy sprzed lat, każdy skrywa się za maską przenikliwych spojrzeń. Ta zagadka domaga się rozwiązania – ewidentnie chce ujrzeć światło dzienne, chce maszynopisem utrwalić niewypowiedzianą nigdy prawdę – prawdę drastyczną i zaskakującą. Tamta noc nieustannie dusi się w myślach bohaterki, nie pozwala jej przerwać prywatnego dochodzenia, każe napawać się wyczerpującym strachem i odrzucać możliwe podejrzenia, jednocześnie przemierza kolejne wstrząsające scenariusze. Czytelnik zdaje się być osaczony dziwną niepewnością, czujnie przygląda się szalonym epizodom, wyczuwa w nich zamierzoną żrącą grozę – regularnie wkrada się też w naprzemiennie podsuwane retrospekcje, obsesyjnie zdziera kurz z minionego czasu, dosłowne warstwa po warstwie dociera do gniazda ludzkiej upiorności. Tu budzi się wyczuwalna trwoga, tu rodzi się także rwąca ciekawość.

Riley Sager ponownie uzależnia przenikliwą grozą. Tym razem kondensuje zdarzenia na zapadającym się klifie, w przestrzeni odczuwalnie dusznej, wręcz gotyckiej i niepokojącej, w niedopowiedzianych słowach i mocno zwodniczych gestach, w śniedzi dokuczającej niepewności. Rdza dawnego morderstwa rezonuje w wyciszeniu siedemdziesięcioletniej Lenory Hope – kobiety naznaczonej łatką nieodwracalnego zła, jednocześnie wypełnia wyobraźnię czytelnika, wrasta w dociekliwe przemyślenia, napawa strachem i nieustępliwą ekscytacją, wreszcie fermentuje w szokującym przekazie ostatecznej tajemnicy.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Mova

Czytaj dalej»

„ZIMA W MAŁEJ PRZYTULNEJ" – MAGDALENA WITKIEWICZ | Historia odczuwalnie rozgrzewająca duszę!

Otulająca definicja najpiękniejszych uczuć. Nasączona życzliwością i urokiem dziecięcej mądrości, pełna świątecznych ciekawostek, plastycznie wypełniona mozaiką codziennych wzruszeń. Magdalena Witkiewicz ponownie zaprasza do malowniczej Małej Przytulnej – tym razem przyprószonej śniegiem i dopieszczonej pachnącymi pierniczkami, rozświetlonej nie tylko świątecznymi lampkami, ale też cudowną przyjaźnią i mgnieniem potrzebnej każdemu miłości.

Za oknem wyjątkowo nastrojowa aura – śnieżnobiała zima, w myślach mieszkańców natomiast wachlarz trosk i dokuczliwych wątpliwości. Bo przecież każdy napełnia tu prozę własnego życia, każdy dusi smutne chwile i wyraźną potrzebę bliskości, każdy ma ulubione miejsce w barze i chęć na coś słodkiego, każdy chce dopisać fragment swojej historii. Autorka zauważalnie skupia się na miłości – wkrada się do przykurzonych serc i szuka w nich ukrytych pragnień, ewidentnie pozwala zajrzeć szczęściu w oczy. Jednocześnie przedziera się przez spectrum smutnych pożegnań i boleśnie wrzynające się tęsknoty, przez otchłań ciężkiej choroby i tajemnicze spotkania, dotyka czułych strun, chcąc rozczulić i dostarczyć materiał do życiowej refleksji. Czytelnik z pewnością docenia ten fakt, z rozrzewnieniem przyjmuje też radosne nowiny, obserwuje powrót do pięknej tradycji, jaką niewątpliwie jest wysyłanie kart ze świątecznymi życzeniami, patrzy na szczerość zapisanych odręcznie słów, podziwia kreatywność oraz przenikliwe wypowiedzi rezolutnej Gabrysi, regularnie uśmiecha się pod nosem i chce zostać tu na nieco dłużej. Tu marzenia nie gasną nawet w starszych życiorysach, nieprzerwanie wirują w plastycznie zobrazowanych epizodach.

Przeurocza, rozczulająca, niesamowicie komfortowa – historia odczuwalnie rozgrzewająca duszę! Miłość szuka tu ukojenia pod malowniczą warstwą śnieżnego pyłu, zasłuchana cisza staje się atrybutem wyjątkowej przyjaźni, a tradycja wysyłania świątecznych kart, okazuje się gestem naturalnej serdeczności. Magdalena Witkiewicz z czułością przemierza uroczą Małą Przytulną, odwiedza znajome twarze, pozwala zgłębić troski codziennego życia i trawić bolesne pożegnania. Najwięcej przestrzeni poświęca pewnej rozbrajającej dziewczynce – utrwalając nie tylko mądrość jej rezolutnych słów, ale przede wszystkim godną naśladowania bezinteresowność.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Flow

Czytaj dalej»

„NIGDY PRZENIGDY…” – EMILIA JACHIMCZYK | Przyjemny, delikatny i humorystyczny, emocjonalnie jednak niedoskonały…

Powieść pełna nastoletnich zgryźliwości – nieco szalona i zauważalnie odarta z refleksyjnej głębi, a jednak bardzo przyjemna i niewymagająca, z pewnością łatwo przyswajalna. Można ten zwariowany spektakl zderzyć z filmową wersją przeciętnej komedii romantycznej, gdyż wizualnie barwnie wypełnia przestrzeń wyobraźni, można też wyłuskać z niego szczyptę uczuciowych pragnień i całe spectrum humorystycznych w swym wydźwięku zdarzeń – uśmiech okazuje się tu zatem nieprzerwanym towarzyszem.

Autorka zabiera czytelnika do Minneapolis, w krótkich epizodach także do Miami, nasączonego intensywnie gorącymi promieniami słońca – ta scenografia to jedynie urywki, akcja osadzona zostaje bowiem przede wszystkim na szkolnych korytarzach oraz w rodzinnym domu głównej bohaterki, pozwalając odbiorcy na obserwację niecodziennej sąsiedzkiej zażyłości. Bo przecież to właśnie przyjaźń z mieszkającym obok Maksem staje się ogniwem emocjonalnego trójkąta – przyjaźń nasycona kąśliwością i wzajemnymi przytykami, nierzadko także zbędnymi wrażeniowo przekleństwami. Na trzecim krańcu uczuciowych gestów czai się zadziorna pewność siebie – chłopak pachnący męskimi perfumami, nieco tajemniczy, szczególnie w zarysie smutnej przeszłości, a jednak zdeterminowany w walce o nastoletnie serce. Kreacja samej Marissy okazuje się dla mnie zbyt grzeczna i zbyt dziewczęca, emocjonalnie słabo wyrobiona, nieco też chaotyczna. Niełatwo wkraść się w jej niepewność, choć ta bezsprzecznie kieruje jej pierwszoosobową narracją. To może dość przewrotna myśl, a jednak okazuje się determinantą doznań – fabularnie skoncentrowanych na powtarzających się kłótniach, początkowo zabawnych i rozbrajających, z czasem rozbudzających efekt przesycenia. Nie zmienia to jednak rozrywkowego wizerunku powieści – przy tej lekturze niezaprzeczalnie można się zrelaksować.

Przyjemny, delikatny i humorystyczny, emocjonalnie jednak niedoskonały – debiut stłumiony w ekspresji fabularnej, uszczuplony także w zarysie dojrzałości nastoletnich szeptów. To powieść niewątpliwie lekka, przystępna i odprężająca, przepełniona sąsiedzką złośliwością, kłótniami i słownymi napaściami, obdarzona nie tylko szalonym wizerunkiem trójkąta miłosnego, ale też dwójką zuchwałych chłopięcych twarzy. Tu niesforna przyjaźń mierzy się z zadziornością nowych wrażeń, a dojrzewające serce sukcesywnie traci zmysły – zaczyna czuć więcej i chcieć więcej, nie zawsze jednak odpowiednio dobiera uczuciowe definicje.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Jaguar

Czytaj dalej»

„ANGEL WINGS” – ANNA PUROWSKA | Historia otulona młodością rozczulających doznań!

Powieść zapełniona nastoletnią niepewnością – ciepła, nastrojowa i poruszająca. Tu chyłkiem wkrada się zimowa aura, tu wyczuwa się raźną potrzebę bliskości. Anna Purowska naturalnie porusza się między napięciami nieletniości i dojrzałością przeżyć, śmiało operuje emocjami i definiuje pragnienia zauroczonych finezyjnie serc. Angel Wings zachwyca zażyłością zdarzeń i fotograficzną scenografią, pozwala dostrzec niewidzialne i uchwycić refleksyjne treści, barwnie wypełnia otchłań pochłoniętej wyobraźni.

To muzyka wypełnia przestrzeń rozrzewniającej opowieści – staje się nicią romantycznej afiliacji, więzią ukradzionych słów i materiałem wzajemnej eksploracji, okazuje się pasjonująca, sensoryczna i mocno ekspresyjna. On zdaje się być przesiąknięty rodzinną zamożnością, odarty z familijnej atmosfery i wyraźnie zanurzony w niechlubnie zainicjowanym kłamstwie. Fizykalnie czarujący i charyzmatyczny, z pewnością popularny na szkolnych korytarzach. Ona naznaczona zostaje traumą przywoływanej w myślach przeszłości, żyje pokłosiem nieobliczalnej tragedii – w kreacji okazuje się raczej nieśmiała, wyciszona, zauważalnie zamknięta w sobie. On bawi się rockowymi dźwiękami, ona tworzy blog z własnymi tekstami, z poezją domagającą się odpowiednich nut. To zbieg okoliczności łączy ich strapione życiorysy – daje szansę na wzajemną ekscytację, na ekspansję nieznajomych gestów i wewnętrzną walkę z odpowiedzialnością, na ożywienie wątpliwości i wybudzenie niechcianych wspomnień. Wszystko spisane naprzemienną narracją pierwszoosobową – niezwykle wzruszającą, osobistą i przekonującą.

Historia otulona młodością rozczulających doznań – dyskretna i rozgrzewająca. Anna Purowska wdziera się w otchłań dorastających wrażliwości, dotyka nastoletniej chwiejności i odurzającej fascynacji, szeptem aranżuje piękne i wyczuwalnie romantyczne uniesienia. Tu kłamstwo staje się nośnikiem fabularnej niepewności, a przeszłość przywołuje rodzinne poruszenia – to, co głosem niewypowiedziane, przewrotnie staje się filarem poufnego zadurzenia. Angel Wings to spektakl przepełniony muzyczną subtelnością oraz poetycką treścią, to także malownicza świąteczna atmosfera i przyprószony śnieżnym pyłem Wrocław.

_____ 

Współpraca reklamowa z wydawnictwem Books4YA

Czytaj dalej»

„WYROBISKO” – MAŁGORZATA OLIWIA SOBCZAK, EWA PRZYDRYGA | Thriller nasiąknięty obezwładniającą ciemnością.

Przerażająco dobry thriller – wizualnie pozbawiony światła, przygaszony i niejednoznaczny, nieprzerwanie kształtujący makabryczne scenariusze. Małgorzata Oliwia Sobczak i Ewa Przydryga fabularnie tworzą coś nieoczywistego – kreują przestrzeń wypełnioną niepewnością, hermetyczną i nieobliczalną, bezustannie domagającą się dosadnych odpowiedzi. Wyrobisko wciąga w nieprzejrzyste zagłębienia, uwalnia tajemnice i zatrważa ludzką niechlubnością. Trzeba zatem zachować czujność i mocno ograniczyć zaufanie – tylko tak można podjąć jedyną próbę przetrwania...

Tu od początku wyczuwa się aurę wiodącego niepokoju – wzrok mimowolnie przyzwyczaja się do mroku, instynktownie eksplorując paletę pozostałych zmysłów. Czytelnik wdziera się w tę chimeryczną otchłań z naturalną dla siebie ostrożnością, chce zostać niezauważony, być jedynie świadkiem zdarzeń, a jednak wnika wyobraźnią w poszczególne epizody, definiuje nastroje, obserwuje i przegryza własny strach, instynktownie zaczyna żyć traumą ośmiorga bohaterów. Właściwie siedmiorga. Bo przecież ten telewizyjny akt regularnie zbiera swoje żniwa i zdaje się zagęszczać niezapomniane długi, z pewnością okazuje się bardziej zawoalowany niż podpowiada pierwotne wrażenie. Tu przeszłość nieustannie sortuje bieżące przerażenie, retuszuje skłonności i przenika duszę, każe definiować mordercze preferencje i sugeruje szokujące podejrzenia. Autorki zmyślnie budują charakter tej powieści – świadomie przybliżają zasnute twardą solą ściany, ograniczają możliwości ocalenia i wybudzają fobie, sieją umysłowy ferment i wymuszają drastyczne rozstrzygnięcia, inicjują obrazy niezbadanych ludzkich horyzontów. Tu każdy staje się unikalną zagadką, każdy trzyma własne przekroczenia, każdy ma odpowiednie argumenty…

Thriller nasiąknięty obezwładniającą ciemnością. Odczuwalnie duszny, klaustrofobiczny, niebezpieczny – naocznie obnażający instynkty ludzkiej nikczemności i negliżujący definitywną potrzebę przetrwania. Tu strach namacalnie wrzyna się w ciało, rezonuje w zaaferowanej wyobraźni, nieprzerwanie eksponuje draśnięte wspomnieniami pokerowe twarze. Małgorzata Oliwia Sobczak i Ewa Przydryga zamykają czytelnika w ekstremalnych podziemnych korytarzach, intencjonalnie przeciągają wzrok po szczelinach perfidnej nieszczerości, nie pozwalają znużyć się oczom, każą zachować zimną krew. Wyrobisko zauważalnie domaga się jednego – rozprawienia z brudną przeszłością.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem W.A.B.

Czytaj dalej»

„GRUDNIOWY DOM” – MAGDA KNEDLER | Przesiąknięta melancholią i siarczyście upominającą się tęsknotą…

Nieprzeciętna historia. Naznaczona duchem rodzinnej tajemnicy, piękna, przejmująca i niepowtarzalna, wymownie odziana w aluzyjne słowa. Magda Knedler ponownie wciela się w rolę przekonującego wirtuoza – pozwala snuć domysły, przeczuwać i doznawać, żyć pełnią sensorycznej opowieści. Grudniowy dom ma w sobie nutę esencjonalnej zwyczajności, drzemie w nim także szept sentymentalnej podróży i potrzeba zrozumienia, najbardziej zaakcentowane zostaje jednak pragnienie zatrzymania prawdy – prawdy zawieszonej w zapomnieniu, upominającej się właśnie o swoją osobliwą definicję.

Ta przestrzeń wypełniona zostaje nieprzejrzystą zimową atmosferą – domaga się stąpania po alegorycznie grząskim gruncie, szukania zamierzonych, choć zmyślnie pochowanych znaczeń, interpretowania nawet pozornie nieistotnych fraz. Wszystko w pokłosiu fabularnej żałoby – w niedopowiedzianym smutku, w poczuciu tęsknoty i przeszywającej niejasności, w oparach sukcesywnie przywoływanych wspomnień. Ważnym atrybutem okazuje się tu ukochany dom – dom po zmarłej właśnie babci, poniemiecki „dom szeptów”, pamiętnik minionej codzienności, ściany gwarantujące świadectwo rodzinnej bliskości. To właśnie tu rozpoczyna się poruszająca droga zmierzająca do zacisza wstrząsającej przeszłości – do dzieciństwa pozbawionego głośnych deklaracji, a jednak pełnego wybrzmiewających grozą opowieści, dźwięcznego, swoistego i nieuchwytnego, zanurzonego w stracie i egzystencjalnej niepewności. Tu nie ma miejsca na emocjonalną afirmację, uczucia domykają się w zdawkowych gestach i przywoływanej szarości wspólnie spędzanego dnia, w zmyślnie dobieranych metaforach. Autorka każe eksplorować miłość w sposób niecodzienny, uderzający, wyśmienity – każe jej szukać w dziurach pogubionej pamięci, w wojennych fotografiach, w listach i zagadkach, w gorzkich uniesieniach, w rozpaczy i odrętwiającym przerażeniu. Każda refleksja wymaga cierpliwości, każda zachęca do przenikliwości i głębokiego zasłuchania, każda zaskakuje wymiarem własnej szczerości.

Zachwycająca proza. Przesiąknięta melancholią i siarczyście upominającą się tęsknotą za nieznajomym dziadkiem, metaforyczna, sugestywna i niejednoznaczna, pełna niepokojącej wirtuozerii. Magda Knedler dotyka wrażliwości w sposób wytrawny, ogłuszający i subtelny zarazem, najpiękniejsze uczucia osadzając w rozpaczliwej, wręcz przygniatającej ciszy. Tu miłość milczy otchłanią niewypowiedzianych słów, staje się tajemnicą, domaga się szperania w strapieniu niepamięci. Grudniowy dom to zimowa podróż po szczelinach zakurzonej, w zarysie mocno dramatycznej przeszłości, to portret rodzinnej przynależności i zduszone tragedią melodyjne uniesienia.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Otwartym

Czytaj dalej»

„PIĄTA OFIARA” – J.D. BARKER | Kryminał przesiąknięty obsesyjnym pragnieniem zdefiniowania prawdy.

Przerażająco mroczne śledztwo – przeszyte przenikliwą zimową atmosferą, nasączone niepewnością i szokującymi obrazami, nieustannie zagłuszające zaintrygowaną wyobraźnię. Tu nie ma miejsca na przypadkowość zdarzeń, każda scena ocieka zmyślnie dobraną treścią, każda dostarcza mocnych wrażeń. Piąta ofiara to fabularnie nowa sprawa kryminalna, a jednak nasycona prywatnym pościgiem detektywa Sama Portera – można rzec, kontynuacja ekscytującej i niewątpliwie wciągającej Czwartej małpy. Świetna powieść, zaskakująca i nieodkładalna.

Sceneria spowita zimową ostrością – pozornie piękna, może nawet zjawiskowa, a jednak alarmująca służby bezpieczeństwa. Bo przecież w głębi skutego mrozem jeziora, pod upiornie grubą taflą lodu, znalezione zostają zwłoki młodej dziewczyny – zaginionej dosłownie trzy tygodnie wcześniej. Tak zaczyna się mrożące krew w żyłach przedstawienie – drobiazgowa praca i rozpaczliwa walka z czasem, dla czytelnika natomiast spektakl pełen makabrycznych epizodów, naznaczony ciemnością ludzkiej duszy, przepojony scenami boleśnie wrzynających się zbrodni, ponownie przepleciony fragmentami osobliwego pamiętnika. Ta intryga z pewnością nie pozwala o sobie zapomnieć, zdaje się być detalicznie przemyślana, enigmatyczna i satysfakcjonująca. Porter sprawia tu wrażenie nadzwyczaj zawziętego, wręcz sfanatyzowanego potrzebą doszukania się zabójcy Czwartej Małpy. Jego działania sportretowane zostają równolegle do wiodącego śledztwa – wyczuwa się w nich chorobliwą nutę oraz godną podziwu przebiegłość. Odbiorca towarzyszy mu z zaangażowaniem, także z fascynacją i wymaganą na każdej stronie czujnością. Najbardziej przeżywa jednak akty egzekwowanego przez mordercę szaleństwa – opisane z filmową dobitnością, brutalne i przerażające.

Kryminał przesiąknięty obsesyjnym pragnieniem zdefiniowania prawdy. Mroczny, tajemniczy i niepokojący – bezustannie podsuwający niebezpieczne scenariusze, fascynujący i złowieszczy, ogłuszający smogiem nieprzewidywalności. J.D. Barker przeżera myśli, jednocześnie paraliżuje pochłoniętą wyobraźnię – każe ponowie przedzierać się przez słowa pamiętnika, zmusza do krążenia po umyśle wyrafinowanej ciemności i obserwowania szaleństwa morderczego instynktu. Ta intryga napełniona zostaje skrajnym niepokojem i fermentującą ludzką zaciekłością, obdarzona zostaje także siarczystymi spojrzeniami. Za oknem bowiem zawieszona zostaje mroźna intensywna zima.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czarna Owca

Czytaj dalej»

„HOLD ON TO ME” – ALEKSANDRA RAMS | Niesiona symfonią dorastających zmysłów!

Huczne imprezy, spektakularne uniesienia, dojrzewające gesty oraz mimochodem utrwalające się zazdrości – tu uczucia wkradają się niepostrzeżenie, szeptem wtapiają się w nieświadome serca, otulają duszę, jednocześnie napawając wyraźnym niepokojem. Hold On To Me to powieść piękna i absorbująca, zmyślnie draśnięta nutą fabularnego szaleństwa. Aleksandra Rams napełnia tę przestrzeń euforią wielu dźwięków, pozwala żyć muzycznej fascynacji, idealnie dopełnia smak najważniejszych emocji.

Wszystko oddane perspektywą spontanicznej narracji – niezwykle osobistej, szczerej i poruszającej. Wiley to postać nieprzeciętna – uparta i zawzięta, córka gwiazdy rocka, wychowana przez pięciu członków zespołu rockowego, zmuszona właśnie do odświeżenia własnego głosu. Miłość do muzyki instynktownie płynie w jej krwi, a jednak odbiorca mimowolnie skupia się na dokuczającej jej samotności. To kreacja naznaczona poczuciem odrzucenia, skromna i otwarta, wyraźnie zanurzona w emocjonalnej niepewności. Nowe przyjaźnie okazują się dla niej prawdziwym ukojeniem, pozwalają przepracować przeszłość. Gdzieś ukradkiem autorka przemyca także jego wypowiedzi – wrażeniowo znacznie ostrzejsze, pełne bezradności i rozgoryczenia. Hayden to najmroczniejszy charakter w szkole, tajemniczy, gburowaty i nieobliczalny, w opinii innych wręcz przerażający, w oczach nowej uczennicy zamknięty na własną wrażliwość. Pogubiony i jakby niezdecydowany, z pewnością nieprzyjemny. Tych dwoje łączy jedno kreatywne wyzwanie – wspólna piosenka do szkolnego przedstawienia. Ich próby rozczulają, bawią i zbliżają, inaugurują nieznane doznania – pozwalają poczuć bardziej i żyć bardziej, otworzyć się także na własne słabości. Ten spektakl to także wir niecodziennych relacji – to ofensywna znajomość z nieprzejednanym Parkerem, to również niesamowita przyjaźń z szaloną Malone i niepowtarzalnym Sawyer’em.

Piękna, rozczulająca i charyzmatyczna – niesiona symfonią dorastających zmysłów! Bliskość tych dwojga nieustannie przybiera nowe twarze, ociera się o gorzkie warstwy niepewności, domaga się obietnic, przytulenia i dotarcia. To więź niepozbawiona wad, przepleciona zazdrością oraz tajemnicą rodzinnego przekleństwa, grząska, frapująca i nieobliczalna. To także wspólnie pisana piosenka, sensualne spotkania i rozbrajające próby głosu, to muzyczna pasja i zadziorny charakter młodej kobiecości, to chęć rozdrapania ran i walka z demonami przeszłości. Hold On To Me rozbawia i porusza czułe struny, przede wszystkim natomiast uzależnia.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Prószyński i S-ka.

Czytaj dalej»

„KIERUNEK MIŁOŚĆ” – CATHERINE WALSH | Ta podróż promienieje w oczach czytelnika!

Fascynująca przygoda! Ta wyprawa idealnie komponuje się z długimi zimowymi wieczorami – otula magiczną atmosferą, przywołuje uśmiechy i rodzinne tradycje, szeptem ożywia także wygasłe sentymenty. Niepostrzeżenie staje się uroczą świąteczną fotografią. Catherine Walsh pozwala zmierzyć się z umykającym nieuchwytnie czasem i równolegle zatrzymuje się nad fotografią dziesięcioletniej już znajomości – tym samym, daje szansę na dynamizację romantycznych doznań.

Tu przewidywalność można uznać za oczywistą i fabularnie pożądaną – to powieść o niewątpliwie uczuciowym i jednocześnie mocno filmowym charakterze. Najważniejsze emocje czają się w sercach zaprzyjaźnionych bohaterów, zaczynają uwierać i dążyć do własnej subtelnej definicji – ewidentnie chcą zostać spostrzeżone. Zaproponowana narracja barwnie wypełnia przestrzeń zaabsorbowanej wyobraźni – czytelnik wkrada się bowiem do nieco chaotycznej, choć filigranowej wrażliwości Molly, przegląda jej pragnienia, dostrzega wątpliwości, wyczuwa chwiejność szalonego scenariusza. I nie przestaje bawić się aurą zainscenizowanych humorystycznie zdarzeń – odwołany lot okazuje się prawdziwym wyzwaniem, nieoczekiwanie staje się także pożywką dla wielu rozbrajających epizodów. Tak zainaugurowana zostaje historia pełna słodkich zgryźliwości i niezapomnianych wspomnień, wizualnie świąteczna, ciepła i poruszająca. W ferworze niecodziennych aktów, pojawia się chwila na potrzebną refleksję – na budujące przemyślenia i cudowne spotkania, na rodzinne bliskości i niespodziewane powitania.

Ta podróż promienieje w oczach czytelnika – okazuje się rozczulająca, zabawna i charyzmatyczna. Tu czuje się magię świątecznych serdeczności, tu wyczuwa się ciepło rodzinnego ogniska. Kierunek miłość to szaleństwo niefortunnych zdarzeń – historia piękna, nastrojowa i rozrzewniająca, rozkosznie wypełniająca otchłań urzeczonej wyobraźni. Catherine Walsh z uśmiechem wkrada się do naruszonej narracją kobiecości, rozgrzewa pogubione zmysły, pozoruje pocałunki i budzi sugestywne uniesienia – ukradkiem tworzy czarujące i niezaprzeczalnie romantyczne kadry.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Kobiecym

Czytaj dalej»

„CZWARTA MAŁPA” – J.D. BARKER | Mocno angażująca, szalona i nieobliczalna!

Mocny, zawiesisty i niepokojący – kryminał wypełniony absolutnie tajemniczą treścią. Ten sprawca z pewnością nie działa spontanicznie, skrupulatnie wypełnia wizję mrocznego przeznaczenia – zmyślnie wdziera się w okno brutalnego scenariusza, aby stać się reżyserem własnego przedstawienia. Czwarta Małpa absorbuje detalami śledztwa i sceniczną brutalnością, sukcesywnie przyciąga wzrok. J.D. Barker nie pozwala na chwile znużenia, każe wręcz jawnie zachować ostrożność i dokładnie przeglądać wykreowane przez siebie twarze – tu nie ma bowiem miejsca na przypadkowość zdarzeń.

Koncepcja tej intrygi zdaje się być detalicznie przemyślana, naprzemiennie kierując uwagę w różne strony narracyjne – tym samym przedstawia zróżnicowane perspektywy tego samego śledztwa. Detektyw Porter ewidentnie próbuje rozgryźć postępowanie seryjnego mordercy, skupia się na otrzymanych wskazówkach, odczuwalnie walczy z uciekającym czasem, chce uratować młodą ofiarę. Naznaczone nim rozdziały nadają dość harmonijne tempo, kilkukrotnie stają się przełomowe i dominujące, a jednak wrażeniowo to nie one najbardziej działają na wyobraźnię. Wiodące okazują się pozostałe warstwy fabularne, szczególnie mocno zaakcentowana tu bezradność porwanej Emory oraz fotograficznie zobrazowane fragmenty pamiętnika samego psychopaty – zapisane w przeszłości, wyczerpujące w obranych słowach, znamienne dla bieżących epizodów. Pierwszoosobowa wypowiedź okazuje się alarmująca, dostrzegalnie zaburzona i niezdrowa. To właśnie wgląd do mrożącego krew w żyłach dzieciństwa zatrważa i napawa przenikliwym strachem – bezsprzecznie buduje mroczną, odartą z przejrzystości atmosferę. Tu do końca nic nie jest oczywiste, nie każde pytanie dociera też do własnej odpowiedzi. Zwroty akcji pojawiają się sporadycznie, a jednak szokują swoim niebezpiecznym wizerunkiem.

Mocno angażująca, szalona i nieobliczalna – z pewnością pełnokrwista powieść kryminalna. Czwarta Małpa ekscytuje nieoczywistą ekspozycją fabularnej zbrodni, przenika przestrzeń zaintrygowanej wyobraźni, drażni i manipuluje, nie pozwala przejść do porządku dziennego. J.D. Barker umyślnie wkrada się w przeszłość seryjnego umysłu – przeplata intrygę mrocznymi stronami pamiętnika, każe obserwować wyzwalające się instynkty zła, nie unika drastycznych epizodów. Jednocześnie wdziera się w akty niewyobrażalnego bólu, dotyka ludzkiej bezsilności, wielokrotnie napełnia myśli przeszywającą niepewnością.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czarna Owca

Czytaj dalej»

„NA WŁASNYM PODWÓRKU” – WERONIKA MASNY | Dramat przygnieciony szokującą tajemnicą!

Przerażająca wizja. Nasączona rozpaczą i rozdzierającą serce niepewnością, urzeczywistniająca koszmar każdego rodzica. To właśnie zaginięcie dziecka przoduje w zatrważającym debiucie Weroniki Masny, to w nim zaszyta zostaje tragedia idealnej rodziny – rodziny pozornie ułożonej i niewyróżniającej się, a jednak zmyślnie tuszującej swoje blade strony. Na własnym podwórku trudno nazwać rasowym thrillerem, w mojej opinii to przede wszystkim wciągający dramat – poprawny i intrygujący, pełen ważnych społecznie treści.

Tu bezradność zdaje się być oczywista – potęguje ją niewiedza na temat zaginionego synka, a jednak to uczucie zdaje się być nieco wygaszone, podrzędne, jakby zasypane innymi emocjami. Bo przecież w tym domu wyraźnie dominuje niecodzienna atmosfera – toksyczna i w czułości rozstrojona, umyślnie naznaczona familijnym przyzwoleniem. Nie ma tu miejsca na matczyny smutek i apatyczne gesty bezsilności, w zamian uruchamia się pętla suplementarnych zdarzeń – na wierzch wychodzą przewinienia, słabości i brudne machinacje, filarem bliskości staje się kłamstwo i interesowne zachowania. Tu warto zachować czujność i bacznie obserwować zaangażowane twarze – jedne mogą bulwersować swoim biernym scenariuszem, drugie natomiast będą wprawiać w nie lada osłupienie, każdy bowiem ma tu świadomie przypisaną rolę. Pomysłowym zabiegiem okazuje się wpleciona naprzemiennie narracja drugiego synka – ograniczona dziecięcą perspektywą i tym samym mocno frapująca, z pewnością nieprzypadkowa, w przypisanej chłopcu postawie nie do końca natomiast prawdopodobna. Sama intryga zdaje się być niezwykle plastyczna, z pewnością pobudza wyobraźnię i niejednokrotnie daje do myślenia – zdumiewający okazuje się jednak fakt, że w oczach większości bohaterów, nadal pozostaje nierozwiązana...

Dramat przygnieciony szokującą tajemnicą – zanurzony w niepewności zdarzeń, przenikliwy i absorbujący, sukcesywnie zdradzający rażące zaburzenia uczuciowe. Toksyczne zachowania, kłamstwa i manipulacje, do tego błędy wychowawcze i zdefektowany system wartości – tak zapełniony zostaje motyw zaginięcia, niewątpliwie intrygujący i w przekazie mroczny, fabularnie natomiast pozbawiony ujścia w bieżących wydarzeniach. Weronika Masny wyróżnia tu jedynie samego czytelnika – pozwala mu poznać odpowiedzi i nakreślić nimi przestrzeń zaangażowanej wyobraźni, pozwala też znaleźć czas na fragmenty potrzebnej refleksji.

_____ 

Współpraca reklamowa z autorką – Weroniką Masny

Czytaj dalej»

„SPOJRZENIE W MROK” – C.J. TUDOR | Przestrzeń nasączona kasandryczną tajemnicą...

Jedenaście makabrycznych aktów – otulonych atmosferą mrocznej niepewności, zawiesistych i niepokojących. C.J. Tudor intencjonalnie proponuje skróconą formę przekazu – otwarcie nazywa ten zbiór efektem nienapisania pełnometrażowej powieści. Tak skomponowana groza okazuje się intrygująca i niespodziewana, w swych fotograficznych kadrach wręcz przerażająca i zwodnicza, wielokrotnie zapraszająca do niecodziennej refleksji. Spojrzenie w mrok to drzwi do różnych wariantów scenicznej upiorności.

Każde z opowiadań ociera się o fragmenty zupełnie innych doznań, każde angażuje zmysły i nakazuje dużą czujność, każde ma do zaoferowania coś nieoczywistego. Niełatwo wyodrębnić tu jeden harmonijny nurt tematyczny, autorka świadomie bowiem ucieka w różne scenariusze, każdy z nich zapowiadając w trybie swoistego wejścia. Każda z tych historii otrzymuje zatem prolog – zarys osobistych wspomnień, które stały się inspiracją dla poszczególnych opowieści. To niesamowite, jak dynamizujące i jednocześnie plastyczne mogą okazać się prozaiczne sceny ludzkiej codzienności. Odziane w odpowiednio mroczny klimat, naznaczone trwogą i paraliżującą wizją przerażenia, celowo niedopowiedziane – wtedy treść nabiera potrzebnej surowości, staje się alarmująca i fatalistyczna. Tu także wszystko zaczyna się niewinnie, dopiero z czasem napiętrza się ten makabryczny szkwał. Nie zawsze piorunujący i nie zawsze grobowy, każdorazowo natomiast gorzki i przygnębiający. Nie każdy z nich zapada w pamięć w tak samo portretowy sposób, każdy odbiorca prawdopodobnie przyczai się myślami do innej z obranych scenerii – w mojej opinii najbardziej wyróżniają się dwa tytuły: Ostatni rejs oraz Gloria. Pierwszy utrwala znamienną tęsknotę za utraconymi dobrami, drugi natomiast zaskakuje unikalnym szeptem empatii.

Przestrzeń nasączona kasandryczną tajemnicą – niewątpliwie mroczna, szalona i enigmatyczna, złowieszczo napełniająca szczeliny zainfekowanej wyobraźni. Spojrzenie w mrok to jedenaście demonicznych ekspozycji fabularnych – opowieści zawieszonych w ludzkim strachu i przerażającym brzmieniu niepewności, zaczepnych i dziwnie refleksyjnych, porażających aurą wiodącego tu niepokoju. C.J. Tudor zmyślnie wkrada się w otchłań naruszonych inspiracji, nadaje im chimerycznego tonu i makabrycznego kształtu, niejednokrotnie obiera pozaziemskie scenariusze. Z pewnością filmowo manewruje umysłem czytelnika.

_____ 

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czarna Owca

Czytaj dalej»