„JESIEŃ OTULA SPOKOJEM” – KAROLINA WILCZYŃSKA | Zamglona sekretami dyskretnie odkrywanej przeszłości

Jesień często wybrzmiewa refleksyjnym tonem. Osnuta płaszczem porannej mgły, naznaczona wcześnie upominającą się wieczorną ciszą – niejednokrotnie można dostrzec, jak melancholijnie pozwala myślom kołysać się wśród codzienności, szczególnie tej nieco zagubionej, ewidentnie domagającej się życiowego przeglądu. Karolina Wilczyńska wkrada się właśnie w taką scenerię – zauważalnie sielską i w emocjach dziwnie przygnębioną, a jednak tęsknie rozglądającą się za uśmiechem kolejnego dnia.

Jesień otula spokojem to dla wielu powrót do miejsca wyjątkowego i tajemniczego zarazem, to bowiem drugi tom odczuwalnie nostalgicznej serii. Wrzosowa Polana zdaje się być tłem mocno enigmatycznym, posępnym, jakby celowo zanurzonym w gąszczu trosk, ludzkich smutków i szerzących się wątpliwości. Nawet przypadkowy gość znajdzie tu przestrzeń dla własnej wyobraźni – przekraczając próg swojsko urządzonego domu Diany, z pewnością zdefiniuje ciepło i naturalny optymizm w prowadzonych warsztatach, poczuje prawdziwą pasję, odważną próbę życiowej niezależności oraz niespodziewany strach przed brudem niedawnych wspomnień. Jednocześnie odkryje moc kobiecej żarliwości i nieodzowne piękno szczerej przyjaźni, spojrzy w życiorysy innych bohaterów, pozna ich zmartwienia, rozterki i potrzeby. Najbardziej apatyczną kreacją zdaje się być Wanda – emerytowana lekarka, przybita i stroskana postępującą chorobą matki, niewątpliwie szukająca ukojenia dla wyraźnie strapionego serca. To kobiece portrety tworzą znamienną oś tej sentymentalnej opowieści – nasycone niepewnością, targane niepokojem, zaaferowane niechcianą biernością. Ale też wzajemnie wspierające i niezwykle empatyczne. Niesamowita okazuje się tu także jesienna scenografia – wizualnie raczej listopadowa, szara, zacieniona, mocno sposępniała, a jednak owiana dozą tajemnicy oraz nieprzerwanie przywoływaną magią.

Nostalgiczna, melancholijna, refleksyjna – zasnuta szarością późno jesiennego dnia, zamglona sekretami dyskretnie odkrywanej przeszłości, otulona sielskością szlachetnego krajobrazu. Karolina Wilczyńska snuje opowieść zaszytą nicią ostrożnej wrażliwości, w odczuciu kameralną, wyciszoną i zniuansowaną, fabularnie natomiast nurtującą, tajemniczą i mocno uczuciową. To także urzekająca fotografia kobiecości – tej odważnej, niezależnej i inspirującej, jak również tej zduszonej strachem, samotnością i wątpliwościami, w obu przypadkach muskanej intymnością uchwytnie magicznych scen.

_____

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czwarta Strona